در مطالعه جدیدی که توسط «Science Robotics» منتشر شد، محققان نشان دادند که چگونه ربات آنها یک مدل سینماتیکی از خود ایجاد کرد و سپس از این مدل برای برنامهریزی حرکت، رسیدن به اهداف و اجتناب از موانع در موقعیتهای مختلف استفاده کرد. این سیستم موفق شد به طور خودکار آسیب وارد شده به بدن را تشخیص دهد و سپس آن را برطرف کند.
این ربات همانند کودکی که در مقابل آینه ایستاده، به تماشا و درک خود میپردازد.
محققان برای ساخت این ربات، یک بازوی روباتیکی را در دایرهای متشکل از پنج دوربین ثبت ویدئو قرار دادند.
ربات درحالیکه آزادانه حرکت میکند، میتواند خود را به کمک این دوربینها تماشا کند. ربات مانند شخصی که انگار اولین بار است خود را میبیند، تکان میخورد و بازوی متحرک را تکان میدهد تا جزئیات ظاهر خود را به خوبی تماشا کند – درحقیقت، این ربات در تلاش است تا بفهمد دقیقا چگونه هر قسمت از بدناش به فرمانهای مختلف پاسخ میدهد.
در اولین اجرا، حدود سه ساعت طول کشید تا ربات بتواند خود را به طور کامل بشناسد. شبکه عصبی داخلی آن، درک اعمال حرکتی و دستورهای داده شده را به پایان رسانده بود.
«هاد لیپسون» استاد مهندسی مکانیک و مدیر آزمایشگاه ماشینها در کلمبیا گفت: «ما واقعا کنجکاو بودیم که ببینیم این ربات چگونه خود را تصور کرده و سپس میشناسد. اما برای این کار نمیتوان تنها به شبکه عصبی نگاه کرد – هرچند که شبکه عصبی نقش یک جعبه سیاه را بازی میکند. پس باید سیستمی را توسعه میدادیم که ربات به کمک آن بتواند ساختار سه بعدی خود را دیده و درک کند.»
این نوع رباتها با مدلسازی خود نه تنها باعث صرفهجویی در نیروی کار میشوند، بلکه به راحتی میتوانند با میزان فرسودگی خود هماهنگ شده تا علاوه بر شناسایی و جبران آن، میزان بازده مناسب را با شرایط جسمی خود هماهنگ کنند.
مهندسان استدلال میکنند که این توانایی مهم است زیرا ما به سیستمهای خودمختار نیاز داریم تا توانایی پیشبرد اهداف انسانی را به صورت مستقل داشته باشند.
به عنوان مثال، این ربات در کارخانه به درستی تشخیص میدهد که چه بخشی معیوب شده است و میتواند در رفع و تعمیر آن بکوشد.