به گزارش فرارو، میکروپلاستیک‌ها میلیارد‌ها ذره پلاستیکی ریز هستند که از تکه تکه شدن بطری‌های آب، لاستیک‌های ماشین و لباس‌های پلاستیکی به وجود آمده اند. این زباله ها، بزرگترین مشکلات زیست محیطی قرن بیست و یکم هستند. پس از تجزیه پلاستیک‌های بزرگتر، این میکروپلاستیک‌ها در محیط پراکنده شده و خلاص شدن از آن‌ها بسیار سخت است.
این زباله‌ها به آب آشامیدنی و مواد غذایی راه پیدا کرده و به محیط زیست و حیوانات آسیب می‌رسانند. “یویان وانگ” محقق موسسه تحقیقات پلیمر دانشگاه سیچوان و یکی از نویسندگان اصلی این مطالعه می‌گوید: «توسعه ربات‌ها برای جمع آوری و نمونه برداری دقیق آلاینده‌های میکروپلاستیک مضر از محیط‌های آبی اهمیت زیادی دارد.» این اختراع جدید در یک مقاله تحقیقاتی در مجله Nano Letters توضیح داده شده است و به نظر می‌رسد این اولین نمونه از این ربات‌های نرم است.
این ربات ماهی تنها ۱۳ میلی‌متر طول دارد و به لطف قرارگیری یک سیستم لیزری نوری در داخل دم ماهی میتواند با سرعت ۳۰ میلی متر بر ثانیه شنا کند و به اطراف بچرخد. این سرعت مشابه سرعت حرکت پلانکتون‌ها در آب است. محققان این ربات را از مواد الهام گرفته از عناصری که در دریا رشد می‌کنند ساخته‌اند. مادر مروارید، که به نام nacre نیز شناخته می‌شود. ماده چندسازه آلی و غیرآلی است که توسط برخی نرم‌تنان به عنوان یک لایه پوسته داخلی تولید می‌شود. پوشش داخلی صدف نیز از این ماده تشکیل شده است. این تیم با لایه‌بندی ورقه‌های میکروسکوپی مختلف مولکول‌ها بر اساس گرادیان شیمیایی خاص nacre، ماده‌ای شبیه به آن ایجاد کردند.
آن‌ها توانستند با استفاده از nacre یک ماهی رباتیک انعطاف پذیر بسازند که قادر است تا وزن ۵ کیلوگرم زباله را حمل کند. این ربات میتواند تکه‌های میکروپلاستیک‌های شناور در اطراف خود را جذب کند؛ زیرا رنگ‌های آلی، آنتی‌بیوتیک‌ها و فلزات سنگین موجود در میکروپلاستیک‌ها پیوند‌های شیمیایی قوی و برهمکنش‌های الکترواستاتیکی با مواد تشکیل دهنده ماهی برقرار می‌کنند. این خواص باعث چسبیدن مواد به ماهی شده و ماهی میتواند آن‌ها را جمع‌آوری و حذف کند. وانگ می‌گوید: «پس از جمع آوری میکروپلاستیک‌ها از آب توسط ربات، محققان می‌توانند ترکیب و میزان سمی بودن میکروپلاستیک‌ها را تجزیه و تحلیل کنند.»
این ماهی رباتیک میتواند تا ۸۹ درصد توانایی خود را التیام بخشد و حتی در صورت آسیب یا بریدگی به جذب خود ادامه دهد. وانگ می‌گوید ماهی رباتیک هنوز در حد یک مفهوم است و باید دید آیا می‌توان آن را در دنیای واقعی به کار گرفت یا خیر. این ربات در حال حاضر فقط بر روی سطوح آب کار می‌کند. این تیم به زودی روی ربات‌های پیچیده تری که می‌توانند به عمق بیشتری در آب فرو بروند کار خواهند کرد.
وانگ می‌گوید این طراحی بیونیک میتواند یک سکوی پرتاب برای پروژه‌های مشابه دیگر ارائه دهد. او عقیده دارد که نانوتکنولوژی برای جذب، ردیابی، جمع‌آوری و شناسایی آلاینده‌ها، بهبود کارایی و در عین حال کاهش هزینه‌های عملیاتی کارایی زیادی خواهد داشت. به گفته “فیلیپ دموکریتو” مدیر مرکز تحقیقات نانو علم و مواد پیشرفته دانشگاه راتگرز فناوری نانو یکی از مهمترین بازیگران در مبارزه با میکروپلاستیک‌ها خواهد بود.
